Teks: Hd 1:14 en 2Pt 3:14
Dink jou vir ‘n oomblik in in die gedagtewêreld van die apostels na die hemelvaart.
Gedagtes wat wissel tussen, bang, verward, maar tog opwinding – ‘n verwagting!
Want, sien, hulle het twee dinge wat onmiddelik duidelik is: twee beloftes en twee opdragte.
Toe ons Here opgevaar het, is die belofte gegee: Hy sal net so kom soos julle Hom sien wegvaar het. Die belofte is: Hy kom weer! (Hd 1:11)
Saam met die opdrag om in Jerusalem te gaan wag, is die belofte gegee dat die Here sy Gawe, die Heilige Gees, aan hulle sou gee. (Hd 1:4, 5) En hiermee saam die opdrag om sy getuies te wees tot aan die uithoeke van die aarde. (Hd 1:8)
Hulle gaan toe na Jerusalem na die bovertrek waar hulle gewoonlik byeengekom het.
Almal was daar: die 11 saam met ‘n aantal vroue onder wie Maria, Jesus se ma. Dis die laaste keer wat haar naam genoem word. En saam met Jesus se broers: dis die eerste keer wat hulle genoem word dat hulle saam met die dissipels was. Hulle het nou waarskynlik geglo. Een van hulle, Jakobus, het die opgestane Here self gesien.
En wat gaan doen hulle?
Hulle het almal eensgesind volhard in die gebed … (Han 1:14)
Hulle het gaan bid. ‘n Kenmerk van die kerk. OM te bid.
Drie dinge staan vir my duidelik uit hier:
1. Hulle was eensgesind
Daar is baie dinge wat hulle eenhheid kon versteur het. Die lede van Jesus se gesin kon spesiale erkenning opgeeis het. Petrus kon gekritiseer geword het dat hy die Here verloën het. Hulle kon kwaad gewees het vir Johannes dat hy die een was wat Jesus na die hoëpriester se huis geneem het. Johannes kon op sy beurt almal herinner het dat hy by die kruis bly staan het terwyl almal weggehardloop het en dat hy die een was wat deur Jesus uitgekies was om te sorg vir die gesin. Hulle kon die argument oor wie die belangrikste was voortgesit het. Vrees kon hulle in aggressie teenoor mekaar en sommer die hele wêreld laat uitbreek het.
Maar daar was niks hiervan nie. Hulle was eensgesind – een van gedagte en daad. Hierdie eensgesindheid is nie ‘n natuurlike godsdienstige eienskap van mense nie. Dis ‘n gawe van God wat Hy gee tot sy eer. Dis juis in aanbidding aan God wat die eensgesindheid na vore kom hier en in die res van die plekke waar die woord in die Bybel voorkom.
Wanneer ons saamkom om God te aanbid soos ons juis nou hier is: met watter gesindheid kom jy hierheen? Ook wanneer mens saamkom om voorbidding te doen. Of Bybelstudie. Of in ‘n kleingroep. Of in enige groep van watter aard ookal as geloiges. Kom jy om in eensgesindheid God te verheerlik?
Ons is lewende bewyse daarvan dat dit so maklik anders kan wees. Dat ons kom met die gedagte van hier te kort en daar te lank. Hierdie een is weer so. Daardie een is weer sus.
2. Hulle het volhard
Die 2de saak wat opvallend is, hier waar almal saambid, is dat hulle volhard het. Dit blyk ook volgens Hd 2:42 dat hulle volhardend gebid het.
Ek wil vra dat julle saans wanneer julle stiltetyd het, saam met my sal bid vir eensgesindheid en groei in ons gemeente. En spesifiek ook vir die kermis aan die einde van die maand.
3. Daar was ‘n honger en dors na God
Die dissipels was deur emosionele vaarwaters. Jesus is gekruisig, Hy het opgestaan, Hy het aan hullle verskyn en hulle alles geleer wat op Hom van toepassing was uit die Skrifte en Hy het van hulle af weggegaan, opgevaar hemel toe.
‘n Ongelowige reaksie van die dissipels hierop sou wees om nou maar in ontnugtering aan te gaan en weg te gaan en hulle eie ding te doen.
Maar die gelowige reaksie is om saam te kom en sonder ophou te soek na God se leiding en rigting.
Saamgebind deur hulle verhouding met die opgestane Here en gedring deur die opdragte en beloftes, soek hulle, dors hulle na God. ‘n Woord van Hom af wat leiding en rigting en helderheid sal gee.
Ons staan ook in so tyd in ons gemeente. In meer as een opsig staan ons op kruispunte wat ons noop om te herbesin.
Ons staan wat ons landsomstandighede betref in dieselfde bootjie wat ons noop om opnuut te soek na die aangesig van God.
Die opdrag om in Jerusalem te bly wag was vir die dissipels self bedoel. Hulle het dit gedoen totdat die Heilige Gees, die gawe wat van die Here af gekom het, uitgestrort is. Dis een belofte wat vervul is.
Die ander opdrag, om getuies te wees tot aan die einde van die wêreld, het ons verlede Sondag gehoor, is nog ons opdrag ook. Dit sal eers eindig wanneer die ander belofte vervul is – die belofte van die wederkoms van ons Here.
Dis ‘n belofte wat vir ons wink.
In afwagting op die belofte van die gawe van die Heilige Gees het die dissipels eendragtig saamgekom in gebed. En ons het daaruit geleer wat ons ook te doen staan.
Wat staan ons te doen op grond van hierdie belofte waarvan die vervulling nog voorlê?
Die Here gee in sy Woord ‘n duidelike antwoord. Een plek waar dit duidelik staan is 2 Pt 3:14
Daarom, geliefdes, terwyl julle hierdie dinge verwag, moet julle julle daarvoor beywer om vlekkeloos en onberispelik voor God, en in vrede met Hom, te lewe. (2 Pet 3:14)
Hierdie dinge waarna verwys word is die wederkoms van die Here wanneer die ou aarde en hemel sal vergaan en die nuwe aarde en hemel sal kom.
Wat moet ons doen tot dan toe?
Beywer, lê jou toe daarop dat Hy jou sal vind dat jy vlekkeloos en onberispelik sal wees. Leef só dat jy jouself rein hou van alles wat jou sal vuil maak voor God. Leef só dat mense nie gegronde redes het om aantygings teen jou te maak oor jou lewe voor God nie.
Dis wat ons moet doen in afwagting vir die koms van die Here. En ons kan dit alleen doen wanneer ons volhardend, eensgesind in nederige en dankbare afhanklikheid biddend voor God bly staan
No comments:
Post a Comment